Σαλαμίνα
Νοέμβριος 2013
Πρός “Γενική κλινική ΙΑΣΩ”
Λέγομαι Π.Β και ο σύζυγός μου Σ.Α.
Όταν γέννησα τον γιό μου οι γιατροί με ενημέρωσαν οτι είχε υποσπαδία. Το χειρουργείο, μας είπανε, οτι θα μπορέσει να γίνει όταν το παιδί πάει 2 ετών. Τότε αρχίσαμε με τον σύζυγό μου να ψάχνουμε για γιατρό. Αφού κάναμε αρκετές επισκέψεις καταλήξαμε να γίνει το χειρουργείο στο “Κρατικό Νικαίας” στη μονάδα παιδιατρικής!
Ο γιατρός που είχαμε βρεί μας είχε καθησυχάσει λέγοντάς μας πως με την πρώτη φορά το παιδί θα είναι καλά. Αφού έγινε το χειρουργείο έπρεπε να κάτσουμε 12 μέρες μέσα επειδή το παιδί είχε καθετήρα. Του έδιναν πρωί – μεσημέρι – βράδυ ηρεμιστικά και ήταν σε ακινησία.
Ο μικρός ψυχολογικά ήταν πολύ χάλια, όπως και εμείς.
Την τελευταία μέρα όμως όλα άλλαξαν, καθώς ο γιατρός μας είπε οτι το χειρουργείο πέτυχε και θα ξαναπηγαίναμε σε μια εβδομάδα για την πορεία του μικρού, τότε χαρήκαμε πάρα πολύ.
Την πρώτη εβδομάδα λοιπόν που πήγαμε είπε πως ήταν όλα καλά αλλά δεν ήταν πολύ πειστικός απέναντί μου, γιατί δεν με κοίταξε στα μάτια κα κάτι άρχισα να καταλαβαίνω. Έπρεπε να πάμε σε άλλη μια εβδομάδα.
Την άλλη εβδομάδα λοιπόν, μας ανακοίνωσε οτι τελικά δεν πέτυχε και μου είπε οτι είναι σαν να μην έχουμε κάνει τίποτα….
Τότε εγώ και ο σύζυγός μου χάσαμε τα λόγια μας. Το χειρουργείο έπρεπε να ξαναεπαναληφθεί σε 6 μήνες. Ρώτησα τον γιατρό: “Γιατρέ σίγουρα θα πετύχει το δεύτερο χειρουργείο;” και απάντησε “αυτό δεν το ξέρω εγώ αλλά ο Θεός!!!”
Άρχισα να φοβάμαι πολύ και νόμιζα πως το παιδί μoυ δεν μπορεί να γίνει καλά. Η ψυχολογία εμένα και του συζύγου μου για πολύ καιρό δεν ήταν καθόλου καλή.
Μετά απο 4 μήνες ξεκινήσαμε να ψάχνουμε για άλλο γιατρό, για να πάρουμε και άλλες γνώμες. Μας είχαν συστήσει αρκετούς, ένας μάλιστα μας είχε πεί να κάνουμε και ορμόνες πράγμα που δεν θέλαμε καθόλου!
Ένας άλλος πάλι στο “Παίδων” με ρώτησε: “Μάνα και τί πρόβλημα έχεις το παιδί σου να μείνει έτσι;;;”…….μου ήρθε να γελάσω πολύ εκείνη την ώρα αλλά συγχρόνως με είχε πιάσει πανικός γιατί νόμιζα οτι δεν θα έβρισκα κανένα σωστό γιατρό.
Στη συνέχεια μας σύστησαν τον Κο Προκοπάκη.
Εγώ και ο άντρας μου πάλι φοβόμασταν για το τί θα αντικρύσουμε.
Με το που χτυπήσαμε την πόρτα και μας άνοιξε δεχτήκαμε μια πάρα πολύ ζεστή αγκαλιά και ένιωσα σαν να τον ήξερα χρόνια.
Μας είπε με ακριβής λεπτομέρειες τί θα κάναμε στο παιδί. Ό,τι απορία είχα μπορούσα να την έλεγα, δεν αγχωνόμουν όπως με τους άλλους γιατρούς.
Επίσης μου είπε οτι το παιδί μου μετά το χειρουργείο θα καθόταν μόνο μία μέρα μέσα, χωρίς ηρεμιστικά, και οτι θα ήταν σπίτι μας με τον καθετήρα έξι ημέρες.
Εννοείται πως χάρηκα πάρα πολύ με αυτά που μου είπε και αποφασίσαμε να γίνει εκεί το χειρουργείο.
Όπως μας τα είπε έτσι και έγιναν.
Μου έδωσε και κατάλαβα οτι το χειρουργείο θα πετύχει με την πρώτη και μου εξήγησε οτι απλά μπορεί σε άλλους 6 μήνες να χρειαζόταν μια διόρθωση αφού πέτυχε το χειρουργείο μας εξήγησε οτι όλα πήγαν καλά και στη συνέχεια θα βλέπαμε αν χρειαζόταν η διόρθωση.
Όταν κλείσαμε την ημερομηνία για το χειρουργείο, το νοσοκομείο και το προσωπικό, χωρίς να μας ξέρει μας αγκάλιασε και προσπάθησαν με τον δικό τους τρόπο να μας καθησυχάσουν γιατί η εμπειρία μας απο το προηγούμενο χειρουργείο που είχε πραγματοποιηθεί στο Γ.Κ.Νικαίας ήταν τρομακτική γιατί δεν υπήρχε καμμία επαφή με το παιδί κατα την προετοιμασία για την νάρκωση π.χ (στο Γ.Κ.Νικαίας μας πήραν το παιδί και φύγανε, ενώ στο ΙΑΣΩ είμασταν σε επαφή με το παιδί κατα τη διάρκεια της προνάρκωσης που η ψυχολογία του παιδιού ήταν διαφορετική).
Όταν μας ρωτάγανε με ποιό γιατρό είχαμε ραντεβού και τους αναφέραμε το όνομα του Κ. Προκοπάκη χαμογελώντας μας λέγανε πως δεν υπάρχει τίποτα άλλο καλύτερο και το σπουδαιότερο, ήταν οτι κανένας ή καμία δεν μας έλεγε κάτι το διαφορετικό.
Τελικά αφού πέτυχε το χειρουργείο έκανε τη διόρθωση που έπρεπε, πράγμα που δεν με άγχωσε γιατί με είχε προετοιμάσει.
Τώρα το παιδί μου είναι πάρα πολύ καλά!!
Για μένα ο Κ. Προκοπάκης είναι ο καλύτερος γιατρός που υπάρχει στην Ελλάδα και τον ευχαριστούμε θερμά για ότι έκανε για εμάς.
Ένα ευχαριστώ βέβαια δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που έχει κάνει εκείνος ο άνθρωπος.
